అమ్మో! సంక్రాంతి బాబోయ్! సంక్రాంతి by డాక్టర్ . చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాద రావు.

 

అమ్మో! సంక్రాంతి

బాబోయ్! సంక్రాంతి

డాక్టర్ . చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాద రావు.

 

సంక్రాంతి అంటే చిన్నాప్పటి నుంచి నాకు సరదాగానే అనిపించినా ఎందుకో హృదయాంత రాళంలో కొంత బాధ చోటు చేసుకునేది. సంతోషం ఎందుకంటే ఇది అన్ని పండుగల వంటిది కాదు .  సహజమైన పండుగ. మనది వ్యవసాయ ప్రథానమైన దేశం . రైతు కష్టపడి పండించిన పంట ఇంటికి చేరుతుంది. సుఖ,సంతోషాలు సమాజంలో వెల్లి విరుస్తాయి .  ఇక వ్యవసాయపు పనుల్లో ఉపయోగించగా మిగిలిన పదార్థాలను , వ్యర్థమైన చెత్త, చదారాన్ని భోగిమంటల్లో  వేస్తారు. దానితో పరిసర వాతావరణం పరిశుద్ధ మౌతుంది. చేతి కందిన పంటలతో దానధర్మాలు, విందులు, వినోదాలతో  జనం చాల ఉల్లాసంగా, ఆహ్లాదంగా ఉంటారు.

ఇక విచారం ఎందుకంటే  దానికి రెండు కారణాలు . మొదటి కారణం కోడి పందేలు , రెండో కారణం జంతు బలులు.  

“అన్నమన్నే ప్రతిష్ఠితం” అనే ధర్మాన్ని బట్టి ఈ ప్రకృతిలో ప్రతి ఒక్కటి మరొక దానికి అన్నం ఔతుంది .   ఇక ‘అన్నం’ అనే మాటకు మన పెద్దలు అర్థం ఎంత బాగా చెప్పేరో  గమనించండి . అద్యతే అత్తీతి అన్నం ( తినబడేది, తినేది కాబట్టి అది అన్నం ఔతుంది) . ఈ సృష్టిలో ప్రతి ప్రాణికి ఎదో మరొక ప్రాణి అన్నం ఔతోంది.

ఉదాహరణకు పిల్లి ఎలుకను తింటే ఆ పిల్లిని మరో జంతువు తింటుంది.  ఇక చరా చరాత్మకమైన ఈ సమస్తసృష్టిని తనలో లయం చేసుకునే వాడు పరమేశ్వరుడు . అందుకే ఆయనను ‘అత్తా’   అని పిలుస్తారు . ‘అత్తా’ చరాచర గ్రహణాత్’ ఆని బ్రహ్మ సూత్రాలు చెపుతున్నాయి. ఇక సృష్టిలో హింస అనివార్యం అనేది కాదనలేని సత్యం .  కాని మిగిలిన జంతువులకు మరో మార్గం లేదు . అవి మరో జంతువుపై ఆధారపడక తప్పదు. కాని మనిషి అలా కాదు . తాను స్వయంగా  ఆహారం పండించి ఉత్పత్తి చేసుకోగలడు. జంతువులనే చంపి తినవలసిన లేదు .

ఇక చెట్లకు కూడ ప్రాణం ఉందని అవి కూడ స్పందిస్తాయని జగదీశ్ చంద్రబోసు నిరూపించారు కదా! అని  అన వచ్చు. కాని  జంతువులకు ఏ   విధమైన వాటికి నాడీ వ్యవస్థ ఉందో అటు వంటిది వాటికి లేదు అని  శ్రీ అరవిందువారు  ఒక చోట చెప్పినట్లుగా గుర్తు . స్పందన వేరు, బాధతో కూడిన స్పందన వేరు . Every reaction need not be necessarily out of pain అంటా రాయన. ఎవరైనా మన వెనుక నుంచి వచ్చి భుజం మీద చెయ్యి వేస్తే  వెనుకకు తిరుగుతాం అది స్పందనే కాని బాధతో కూడింది కాదు. ఏది ఏమైనా ఏదో ఒక దానిని ఆహారంగా చేసు కోక పొతే మానవజాతి మనుగడ కష్టం.

ఇక ప్రకృతి మన అవసరాలను తీర్చగలదు, ఆశను మాత్రం తీర్చలేదు అన్నారు మహాత్మా గాంధీ. ఆయన మాటల్లోనే చెప్పాలంటే Nature can satisfy your need but not your greed.

             ఇక మనం ఆహారం కోసం , వినోదం కోసం, సౌందర్యం కోసం, ఫేషన్ల కోసం, ఆరోగ్యావసరాల కోసం ఎన్నో జంతువుల్ని ఎన్నో విధాలుగా మట్టు పెడుతున్నాం. మరికొంత మంది దేవతా ప్రీతికోసం కూడ చంపుతున్నారు. దేని కోసం, ఏ జంతువును, ఏ దేశంలో , ఎవరు, ఎప్పుడు ఎలా క్రూరంగా చంపు తున్నారో తెలుసు కుంటే గుండె చేరువై పోతుంది.       ఆహారం కోసం చంపడాన్ని ఒక వేళ మనం కాదనలేక పోయినా ఆ హింస సాధ్యమైనంత సునాయాసంగా జరగాలి. It should be as humanly as possible, but not as cannily as possible.

  

ఇక కోడి పందేల విషయానికొద్దాం . నేను నా చిన్నతనంలో s యానాం లో 5 వ తరగతి చదువు కుంటున్నప్పుడు మొదటి సారిగా చూశాను.    మనం వినోదం కోసం వాటిని క్రూరంగా హింసిస్తున్నాం  అని నాకు అప్పుడే అనిపించింది .

కోడి పందేల్లో నెగ్గిన వారు సంతోషిస్తారు , ఓడిన వారు  తాత్కాలికంగా బాధపడతారు. ఇక్కడ నెగ్గిన కోడి, ఓడిన కోడి రెండు బాధపడతాయి. ఒక విధంగా ఆలోచిస్తే ఓడిన కోడితో పోలిస్తే నెగ్గిన కోడి పరిస్థితి చాల దారుణం. కొంతమంది  ఓడిన కోడిని దోరగా వేయించుకుని కూరగా చేసుకుని  తింటారు. నెగ్గిన కోడి గాయాలు మానే వరకు మూగవేదన అనుభవిస్తూనే ఉంటుంది.   పూర్వకాలంలో కొంతమంది రాజులు అనాగరికంగా  వినోదం కోసం మనుషుల్ని (కోడి పుంజులుగా) వాడుకునే వారు. వారు కత్తులతో పొడుచుకుని చస్తుంటే వీరు పైశాచికంగా  ఆనందిస్తూ ఉండేవారు. The death on the arena మొదలైన సినిమాల్లో ఇవి మనం చూడవచ్చు.  ఒకరి విషాదం మనకు వినోదం కాకూడదు .  అది పాశవికమైన వినోదమే ఔతుంది. ఇటువంటి ఆచారాలకు మనం స్వస్తి చెప్పాలి . కొన్ని ప్రభుత్వాలు చిత్తశుద్ధితో ఎన్ని జాగ్రత్తలు తీసుకుంటున్నా ప్రభుత్వం కన్ను కప్పి కొంతమంది ఇవి కొనసాగిస్తూనే ఉన్నారు. కర్తా , కారయితా చైవ ప్రేరకశ్చానుమోదక: అన్నట్లుగా అవి ఏర్పాటు చేసే వారు , ఆమోదించే వారు, చూసేవారు , తప్పట్లు కొట్టేవారు ఈ నలుగురు పాపంలో పాలు పంచుకుంటారు. ఇందులో ఎటువంటి సందేహం లేదు .

నా స్నేహితుడు ఒకసారి అన్నాడు . WWW మొదలైన కార్యక్రమాలెన్నో ఉన్నాయి కదా! వాటికి లేని అభ్యంతరం కోడి పందేలకు ఎందుకని . కాని ఆ రెండు ఒకటి కావు. అక్కడ organise చేస్తున్న వాళ్లు , చూస్తున్న వాళ్ళు , దెబ్బలు కొట్టిన వాళ్లు , దెబ్బలు తిన్న వాళ్ళు అందరు మనుషులే. అందుకు సిద్ధంగానే ఉన్నారు. కాని ఇక్కడ వేరు ఆనందం ఒకరిది , బాధ మరొకరిది (మూగ ప్రాణులది) తేడా లేదా అన్నాను.

                     మరో స్నేహితుడు ఇది మనకు ప్రాచీన కాలం నుంచి వస్తున్న సంప్రదాయమే కదా! అన్నాడు.

నేనన్నాను ప్రాచీనమైన వన్నీ మంచివీ కాదు , నుతన మైనవన్నీ చెడ్డవీ కాదు. మనిషి ఎప్పటికప్పుడు మంచి, చెడులను బేరీజు వేసుకుని  చూసుకోవాలని వేరొక సందర్భంలో మన పెద్దలు చెప్పేరు.

పురాణమిత్యేవ న సాధు సర్వం

న చాsపి కావ్యం నవమిత్యవద్యం

సంత: పరీక్ష్యాన్యతరద్భజంతే

మూఢ: పరప్రత్యవనేయ బుద్ధి: ( భాసమహాకవి )  

ఇక మహాభారతం లోని మాండవ్య ముని  కథ , యముడు విదురుడుగా జన్మించిన ఘట్టాలను పరిశీలిస్తే  వినోదం కోసం  మూగ ప్రాణిని  హింసించడం ఎంత ప్రమాద కరమో తెలుస్తుంది. మనం హేతువాదాన్ని ఉపయోగించి కథను  కొట్టి పారేసినా అందులోని  తాత్పర్యం గ్రహించడం ముఖ్యం.          

ఇక వినోదం కోసం జంతువులను భాగస్వాములుగా చేసి  వాటికి హాని కలుగ కుండా మనం ఆనందించ గల ఎన్నో కార్యక్రమాలు మనం స్వయంగా రూపొందించుకోవచ్చు.     

ప్రాణి హింస మానండి. ప్రకృతిని పరిరక్షించండి.

<><><> 

  

A Study of Ratnaprabha-Part-12 -- Dr. Ch. DurgaprasadaRao

 

A Study of Ratnaprabha-Part-12

रत्नप्रभाविमर्शे तृतीयोsध्याय:

{Ratnaprabhaa vimarsha}                                          

ख्यातिवादविमर्श:

Dr. Ch. DurgaprasadaRao

                 गताङ्कादग्रे... 

एवञ्च भगवत्पादै: “स्मृतिरुप: परत्र पूर्वदृष्टावभास:” इति  अध्यासलक्षण कथनानन्तरं “तं केचिदन्यत्रान्यधर्माध्यास इति वदन्ति” इत्यादिवाक्यै: तार्किकादीनां मतमुपन्यस्य सर्वथाsपि तु  अन्यत्रान्यधर्मावभासतां न व्यभिचरतीति तेषां परस्परविरुद्धनाम्ना व्यवहारेsपि अन्यत्रान्यधर्मावभासित्वम् अर्थात् एकस्मिन् वस्तुनि  अपरवस्तुन: तादात्म्यज्ञानं सर्वत्र समानमेवेति,

अतोsत्र विवादस्तु निष्प्रयोजन: इति चोक्तम् || अत्र रत्नप्रभाकाराणामप्ययमेवाsशय: ||

तथा च “स्मृतिरूप: परत्र पूर्वदृष्टावभास:” इति अध्यासलक्षणं     सोपपत्तिकं,  शास्त्रसम्मतञ्च || अत: अनिर्वचनीयता ख्यातिरेवावश्यमादरणीया भवति ||

अत्र रत्नप्रभाकारैरपि  भाष्यव्याख्यानावसरे पूर्वपूर्वसिद्धान्तानां दोषप्रदर्शनेन अनिर्वचनीयताख्यातिरेव समर्थिता ||

तथा हि :- शुक्तावपरोक्षस्य रजतस्य बुद्धौ सत्त्वायोगात् , अपरोक्षस्य रजतस्य शुक्तौ सत्त्वे बाधाभावात्, शून्यत्वे प्रत्यक्षत्वाsयोगान्मिथ्यात्वमेवेति (रत्नप्रभा -p 45. (18) ||

         एतावत्पर्यन्तं लक्षणपरभाष्यं प्रपञ्चितम् || इदानीं संभावनापरभाष्यमारभ्यते ||

अत्र पूर्वपक्षी आत्मन्यनात्माध्यास: न संभवतीत्याक्षेपं प्रकटयति || तत्र  पूर्वपक्षिण: अभिप्राय: “कथं पुन: प्रत्यगात्मन्यविषये अध्यास:  विषयतद्धर्माणाम्” इत्यादि वाक्यै: प्रदर्शित: भगवत्पादै: || अत्राsक्षेपसारांशस्तावदयम् ||

यथा कथञ्चित् ज्ञानविषयीभूते वस्तुनि अन्यवास्तुभ्रान्तिर्भवति || किन्तु अध्यासाधिष्ठानस्यात्मन: “ न चक्षुषा गृह्यते ”( मु.उ.3-1-8) इत्यादि श्रुतिमनुसृत्य अविषयत्वात् कथमध्यास: इति ||

अत्र सिद्धान्ते भगवत्पादै: “ न तावदयमेकान्तेनाविषय: अस्मत्प्रत्यय विषयत्वात्  अपरोक्षत्वाच्च प्रत्यगात्म प्रसिद्धे: इत्यादिवाक्यै: आत्मन: विषयत्वमपरोक्षत्वं च प्रदर्शितम् ||                

अत्रात्मन: विषयत्वमेवं प्रकारेण समर्थितं रत्नप्रभाकारै:

आत्मन: विषयत्वसमर्थनम्

विषयत्वं  द्विविधम् || भानभिन्नत्व्रे सति भानप्रयुक्त- संशयनिवृत्त्यादिफलभाक्त्वरूपं विषयत्वमेकं, भानभिन्नत्वरहितं भानप्रयुक्त संशय-निवृत्त्यादिफलभाक्त्वरूपं विषयत्वमपरम् ||

अनयो: द्वयो: विषयत्वयो: मध्ये भानभिन्नत्वघटितविषयत्वस्याssत्मन्यभावेsपि भानभिन्नत्वरहितं भानप्रयुक्त संशयनिवृत्त्यादिफलभाक्त्वरूपं द्वितीयं विषयत्वम् आत्मनि संभवत्येवेति समर्थितम् ||

अत्र भानं नाम चैतन्यम् || तद्भिन्नत्वम् अर्थात् चैतन्यभिन्नत्वं चैतन्ये नास्तीति भानभिन्नत्वघटितं विषयत्वमात्मनि न संभवति || भानप्रयुक्त संशय-निवृत्त्यादि फलभाक्त्वन्तु संभवत्येव ||

अत्र भानं नाम वृत्ति: || वृत्तिप्रयुक्त – आवरण- भङ्गाश्रयत्वम् आत्मन्यस्त्येवेति आत्मनोऽपि  विषयत्वं समर्थितम् || अपि च आबालपण्डितमात्मन: संशयादि शून्यत्वेन तस्य स्वप्रकाशत्वं प्रसिद्धमिति आत्मन: अपरोक्षत्वं समर्थयन्ति  भगवत्पादा:||

किञ्च भाष्यकारैरेव “ न चाsयमस्ति नियम: पुरोsवस्थिते एव विषये विषयान्तरमध्यसितव्यमिति ” दृष्टान्त प्रदर्शनेन च “ यत्र यत्र अपरोक्षाध्यासाधि ष्ठानत्वं  तत्र इन्द्रियसंयुक्तत्वञ्चेति नियमस्य भङ्गो प्रतिष्ठापित: || अत्र व्याख्याने रत्नप्रभाकारैरेवं विवृतम् ||

अप्रत्यक्षेsपि= इन्द्रियाsग्राह्यत्वेsपि; बाला: = अविवेकिन: ; तलमिन्द्रनीलकटाहकल्पं नभो मलिनं पीतमित्येवाsपरोक्षम् अध्यस्यन्ति इत्यादि (रत्नप्रभा -page-51) ||

तथाहि :- नीलं नभ: इति सार्वजनीनो भ्रम: || नभस्याकाशे नैल्यं नाsस्त्येव || कटाहाकारत्वमपि नाsस्त्येव || परन्तु ‘नीलं नभ:’   इति सर्वेषामनुभवसिद्ध: || अत: अपरोक्ष-नैल्याध्यासाधिष्ठानत्वं नभस्यवश्यमङ्गीकर्तव्यम् || तत्र व्यापकस्य प्रत्यक्षविषयत्वस्य अभावेऽपि अपरोक्षाध्यासदर्शनात् नाsयं नियम: प्रामाणिक: || अत: इन्द्रियाsग्राह्यत्वेsपि अपरोक्षाध्यास: निष्प्रत्यूह: इति सुष्ठु प्रतिपादितं रत्नप्रभायाम् ||           

<><><>          

 

      

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

అమ్మకథ - విహంగ వీక్షణాత్మక సమీక్ష- డాక్టర్ . చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాదరావు .

                                                                         అమ్మకథ

విహంగ వీక్షణాత్మక సమీక్ష

డాక్టర్ . చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాదరావు .

 (మదర్ తెరిసా జీవితం – గేయ రూపంలో...)

ఆంగ్ల మూలం Kathryn Spink రచించిన ‘ మదర్ తెరిసా’ ( ప్రామాణిక జీవిత చరిత్ర )

తెలుగు గేయానువాదం :  చిటిప్రోలు వేంకట రత్నం .

 

                            మహాభారతంలో వ్యాస భగవానుడు ఒక మాట అంటాడు.

సువర్ణ పుష్పాం పృథివీం  చిన్వంతి పురుషా: త్రయ:

శూరశ్చ కృతవిద్యశ్చ యశ్చ జానాతి సేవితుం

ఈ పుడమి తల్లి పూచే బంగారు పుష్పాలను ముగ్గురే ముగ్గురు అనుభవించ గలుగుతున్నారట . ఒకడు శూరుడు , రెండోవాడు విద్యావంతుడు , ఇక మూడోవాడు సేవాధర్మం తెలిసినవాడు.   శూరుడు ఈ భూమిని జయించి సుఖాలు పొందుతాడు. విద్యావంతుడు విద్యవల్ల లభించే జ్ఞానంతో సుఖాలు పొందుతాడు . ఇక మూడోవాడు   ప్రజలకు సేవలు చేసి తన  సేవల ద్వారా ప్రజలు పొందిన ఆనందాన్ని చూసి అది తన ఆనందంగా భావించి  తద్ద్వారా ఆనందానుభూతి పొంది తరిస్తాడు. మొదటి వారిద్దరూ పొందే ఆనందం కన్నా మూడోవాడు పొందే ఆనందం  చాల గొప్పది మాత్రమే  కాక ఉన్నతమైనది కూడ  . ఎందుకంటే శూరుడు పొందే ఆనందంలో కొద్దో, గొప్పో హింసకు చోటు ఉంది. ఇక విద్యావంతుడు పొందే ఆనందంలో హింసకు చోటు లేకపోయినా అది తన వరకే పరిమితం . ఇక సేవా ధర్మం తెలిసినవాడు పొందే ఆనందంలో లోకహితం కూడ అంతర్లీనంగా దాగి ఉంది . అందుకే ఇది అన్నిటి కన్నా మిన్న. తన  ఆనందం కన్న ఇతరులు పొందే ఆనందాన్ని తన ఆనందంగా భావించ గలగడం సర్వోన్నతం కదా!

అటువంటి సేవా ధర్మాన్ని అవలంబించి ‘లోక పునీత’ ఐన  వారిలో ‘మదర్ తెరిసా’ ఒకరు. ఆమె దివ్య చరిత్రను Kathryn Spink అనే మహనీయురాలు ఆంగ్లంలో రచించగా ఆ రచనకు ముగ్ధుడై ఆ గ్రంథాన్ని  గేయ కావ్యంగా తెనుగులో అనువదించిన నా మిత్రుడు శ్రీ చిటిప్రోలు వేంకటరత్నం గారు చాల ధన్యులు.

మూల గ్రంథం ‘మదర్ తెరిసా’ కు సంబంధించిన అనేక సంఘటనలతో నిండిన చరిత్ర మాత్రమే. దాన్ని రసరాగరంజితం చేసి కావ్యంగా మలచిన ఘనత చిటిప్రోలు వారికే దక్కింది.    

ఇక ఉత్తమశ్లోకస్య చరితముదాహరణ మర్హతి       అన్నట్లుగా అటువంటి గొప్ప వ్యక్తుల యొక్క చరిత్ర రచనకు అర్హమైనది. ఆమె ఆచరణ పూర్వకం గా

నేర్పిన సేవాధర్మం  అందరికి ఆదర్శం అవుతుంది అనడంలో ఎటువంటి సందేహం లేదు. 

న కర్మణా న ప్రజయా ధనేన

త్యాగేనైకేనామృతత్వమానశు:  అంటుంది ఉపనిషత్తు .

మానవుడు కర్మలవలన గాని, సంతానం వలన గాని, ధనం వలన గాని అమృతత్వం  పొందలేడు . కేవలం త్యాగం వలన మాత్రమే అమృతత్వా న్ని పొందగలుగుతున్నాడని ఆ మాటల కర్థం. ఈ మాటకు ఒక నిలువెత్తు ఉదాహరణగా నిలిచే వ్యక్తుల్లో ‘మదర్ తెరిసా’ ఒకరు అనడంలో ఎటువంటి సందేహం లేదు . ఎక్కడో పుట్టి ఎక్కడో పెరిగి అన్నట్లుగా ఏ దేశంలోనో జన్మించి ఈ దేశానికి వచ్చి దేశంలోని అన్నార్తులను, రోగార్తులను  ఆదుకున్న  ఆమె ధన్య చరిత .     ఆమె చరితను గేయంగా రూపొందించి  తెలుగు జాతికి అందించిన మా మిత్రుడు శ్రీ చిటిప్రోలు వేంకటరత్నం ధన్యుడు.  

ఇక ఇది అనువాద గ్రంథం. సాహిత్య క్షేత్రంలో అనువాద ప్రక్రియ  చాల కష్టమైన పని. ఎందుకంటే మనం స్వేచ్ఛగా ఎంత దూరమైనా సునాయాసంగా నడచి పోగలం. కాని మన ముందు ఒకరు నడిచి వెళ్ళిన  వారి అడుగుల్లో  క్రమం తప్పకుండా అడుగులు వేసుకుంటూ నడిచి వెళ్ళ మంటే  అలా నడవడం చాల కష్టమైన పని. పట్టు మని పది అడుగులు కూడ వేయలేం .

అలాగే ఏ కవైనా స్వతంత్రంగా ఒక కావ్యం వ్రాయాలనుకుంటే  సులభంగా వ్రాయగలడు. భావ ప్రకటనకు  అతనికి పూర్తిగా స్వేచ్ఛ ఉంటుంది. కాని ఇతరులు వ్రాసిన కావ్యాన్ని అనువదించడం చాల కష్టం. అనువాదంలో రచయితకు ఎటువంటి స్వాతంత్ర్యం ఉండదు. మూలంలోని భావం  ఏమాత్రం అనువాదంలో రాకపోయినా, స్పష్టత లేక పోయినా, విమర్శకులు సతాయిస్తారు . కాబట్టి అనువాదం కత్తి మీద సాము వంటిది. అందుకే  భారతీయ సంప్రదాయంలో కవికి ఎంత గౌరవ, ఆదరాలు ఉన్నాయో అనువాద కర్తకు కూడ అంతే గౌరవ, ఆదరాలున్నాయి. .  అందులోనూ  ఒక ఆంగ్ల కావ్యాన్ని తెనుగులోనికి అనువదించడం సాహసంతో కూడిన పని. ఆంగ్ల భాషా మర్యాదలు వేరు , ఆంధ్ర భాష మర్యాదలు వేరు.  ఇక కవిత్రయం అనువదించిన భారతం సంగతి వేరు. రాజరాజనరేంద్రుడు నన్నయ్యగారిని భారతం అనువదించమని అడగలేదు. . భారతబద్ధనిరూపితార్థము తెనుగున రచియింపుమధిక ధీయుక్తి మెయిన్  అని సారాంశం మాత్రమే వ్రాయమని కోరడం జరిగింది.         నిజంగా కవిత్రయం యథా మూలం అనువదించి ఉంటే మరో విధంగా ఉండేది. ఇంత రమణీయంగా  ఉండేది కాదేమో అని నాకు అనిపిస్తుంది.  కాని ఇక్కడ రచయిత   శ్రీ వేంకటరత్నం గారు  పాఠకునకు మూల గ్రంథం  చదువుతోoటే ఎటువంటి అనుభూతి కలుగుతుందో, అనువాదంలో  కూడ అటువంటి రసానుభూతినే అందించ గలగడం ఒక విశేషం . నేను మూల గ్రంథం చదవలేదు గాని నాకు మాత్రం  ఇది అనువాదంగా అనిపించలేదు . స్వతంత్ర రచనగానే తోచింది . అటువంటి అనుభూతినే నాకు కలిగించింది. ఇది కవి ప్రతిభకు ఒక నిదర్శనం. రచనా శైలి అలతి యలతి పదజాలంతో శిష్ట వ్యావహారికంలో ఉన్నతమైన పర్వతం నుంచి జాలువారుతున్న మహానదిలా  అనిపించింది .

ఇక మాహత్వాత్, భారవత్త్వాచ్చ మహాభారత ముచ్యతే అన్నట్లుగా   ఇది రాశి లోను వాసి లోను కూడ చాల పెద్ద గ్రంథం. సుమారు 800లకు పై బడిన   విశాలమైన పుటలతో కూడిన గ్రంథం . ఇందులో 1. గుప్త నిధి  2.  దైవేచ్ఛ 3. జనం నడిమి ధ్యానులు 4. చంద్రమండలంపై  పేదలు. 5. దృక్కోణాల కలబోత 6.  దైవ పితృత్వాధీనమైన మానవ సౌభ్రాత్రంకోసం 7. గుర్తింపు కాన్క 8. శాంతి సాధక కార్యాలు 9. సడి లేని తుఫాను 10. బాధ్యతల బదిలీ 11. ప్రేమను బట్టి తీర్పు 12. స్వస్థలమైన దైవ సన్నిధికి 13. ‘పునీతత్త్వం’ వైపు అడుగులు 14.  బహిరంగీకరణం పవిత్రతా వినాశకం అనే పదునాలుగు ప్రకరణాలతో బాటుగా రెండు అనుబంధాలు కూడ ఉన్నాయి.

 

కవి ఈ  పదునాలుగు అధ్యాయాల్లో ఆమె యొక్క జీవిత విశేషాలు , సేవా విశేషాలు, కార్యకలాపాలు, తాత్త్విక   బోధనలు, ఆమె పొందిన పురస్కార విశేషాలు, ఆమె గురించి పలువురు చేసిన ప్రశంసలు , ఆమె ప్రభావానికి లోనై సమాజ సేవలందిస్తున్న వారి సేవా విశేషాలు తన ప్రతిభతో  మాత్రా గణ బద్ధంగా, కవితా గుణ బద్ధంగా పొందుపరిచారు . నేనీ రచన చేయడంలో ఉద్దేశం ‘తెరిసా మాత’  గొప్పదనాన్ని పాఠకులకు తెలియ పరచడమే గాని క్రైస్తవ మత ప్రచారం కాదని స్పష్టంగా పేర్కొన్నారు.  

ఒక్క మాటలో చెప్పాలంటే ఇది విశ్వ ప్రేమ రసాత్మకమైన (universal love), కవితా కంచుకం ధరించిన ‘మదర్ తెరిసా’ జీవిత విశేష సర్వస్వం.  ఒక గొప్ప వ్యక్తి చరిత్రను వర్ణించిన ఈ గ్రంథాన్ని  మరొక గొప్ప వ్యక్తికి అంకితం చెయ్యడం మరో విశేషం . రచయిత ఈ కావ్యాన్ని ‘తెరిసా మాత’ కంటే ముందే భారతదేశానికి వచ్చి తన వైద్య వృత్తి  ద్వారా నిరుపేదలైన  రోగులకు సేవలందించిన డాక్టర్ మేరీ గ్లౌరీ గారికి అంకితం చేశారు.

ఈ కావ్యానికి కేంద్ర సాహిత్య అకాడమీ అనువాద పురస్కార గ్రహీత  ఆచార్య  డాక్టర్. వెన్నా వల్లభ రావు గారు, ఆచార్య డాక్టర్. పోలె ముత్యం గారి వంటి ఇరువురు విద్యాధికులు  అభినందన పూర్వకమైన  సమీక్షలు  వ్రాయడం  బంగారానికి పరిమళం కూడ  తోడు కావడమే అనిపిస్తుంది.

 ఈ కావ్యాన్ని చదివిన ప్రతివ్యక్తి  ప్రార్థన చేసే పెదవులకన్నా , సాయం చేసే చేతులు మిన్న (Helping hands are nobler than praying lips)     అనే ‘మదర్ తెరిసా’ గారి జీవిత ఆశయాన్ని ఆకళింపు చేసుకుని తదనుగుణంగా ప్రవర్తిస్తూ తమ జీవితాలను  సమాజ సేవకే అంకితం చేస్తారని నమ్ముతూ ఇంతటి ఉత్తమోత్తమ కావ్యాన్ని సమాజానికి అందించిన  నా ప్రియ మిత్ర రత్నమైన  వేంకటరత్నాన్ని మన సారా అభినందిస్తూ .....

డాక్టర్ . చిలకమర్తి . దుర్గాప్రసాద రావు.