Thursday, April 30, 2020

Stray Thoughts of Dr. Y. V. Rao- 15


Stray Thoughts of Dr. Y. V. Rao- 15   

                                                            Dr. Yerneni Venkateswara Rao
M.Sc., Ph. D
Retired Principal
Akkineni Nageswara Rao College
                                                                                                   GUDIVADA- A.P                                                                                          yernenivrao@gmail.comh.

      B3-8
When dignity of work is denied, underperformance in over compensated and, worse still, laziness is rewarded either under coercion or out of levity or through force of habit , custom or repetition, life loses its meaning and structure and society suffers through stultification. Isn’t it what is happening in our country today?
 B3-9
Guilt and privation age men, and work a change in their appearance by adding lines to their faces and silver to their hair far faster than the mere hand of time could do.
  Simplicity and contentment on the other hand stall and sometimes even reverse the ravages of age and make men look younger than their years far more effectively than hair dyes and other cosmetic props could ever establish.
B3-10
If success goes to head, it is bad, they say. But if failure does so, its worse.
B3-11(B3-2)
Discipline should be both stringent and flexible—stringent enough to prevent unruly behaviour and disorderly conduct, which are inimical to peaceful functioning and harmonious growth of any organized entity, be it an institution , society or nation, and appropriately flexible to leave enough scope for the free play of imagination and experimentation leading to the blossoming of creativity and flourishing of excellence in all their dazzling brilliance through the free expression of conflicting ideas, ideologies, isms and visions. Stringency and flexibility have to be the two sides of the same coin, for they complement rather than contradict each other. The organization that has mastered the delicate art of holding the scales evenly (striking a judicious balance) between stringency and flexibility without ever letting the balance tilt too far either way is destined to be strong, stable and restrained and at the same time, resilient and progressive and vibrant.
  Discipline sans flexibility is sterile, and discipline without stringency is futile. Ideally, the caution to be disciplined must come from within, and not superimposed from without. In the same vein, it can be said that democracy and discipline are the obverse and reverse of the same coin. Democracy without discipline , degenerates into anarchy and discipline without democracy degrades into tyranny. The former is what the country is witnessing atleast for the present while the latter is what obtains most of the time in Pakistan. Again, what is needed is a fine balance between democracy and discipline arrived at by weighing them in ‘golden scales’(Supreme Court) leaving no scope for even marginal preponderance of one over the other. This calls for a steadfast commitment on the part of the ruling dispensation to hold the scales even between the two and eternal vigilance on the part of the civil society to see that it honours its commitment under all circumstances.
B3-12
It is amazing how much we pay to get ill and how much more we again pay to get well.
B3-13
Whoever allows himself to be tyrannised by rationalism will come to grief whereas for one who uses it in the full knowledge of its limitations, its blessings are many.
B3-14
One thing good about a senior citizens’ meet is that it affords a golden opportunity for “the have-beens , the have-nots, the still-haves, and the never-have-hads” lost in a world of nostalgia to come together in an ambience of buddy-buddy ness, and remember the good times by walking down the memory lane, back to the by-gone days of another era to dip into one’s childhood and youth for fading memories and to relive the simple pleasures of another time.
  Retrieving and reliving the past is something of a solace. Having thus performed the seemingly impossible task of travelling back in time , they may even steal a few moments to revel in a bit of fun and frolic someness if youth smiles on them again by paying them a second visit. Their collective memory embellished with individual faith and fancies, personalized fables and myths and romanticized images acquires a life of its own together with a personality, which gets charged with a new charm , charisma and alarm each time they visit it. In short, too much of their own mind gets imprinted on it. It becomes as real as anyone of them is—a never failing friend and en ever needed source of comfort and solace in their failing years.
  Most important, if only they had been able to transport through this time reversal process some of the wisdom acquired in their sunset years to their youth , what a world of difference would it have made in shaping their lives according to their cherished ideals and fond dreams?
   In any case, to spend time there is to revisit an age gone by and to regain a paradise lost. Besides , who can resist the temptation of being transported to an idyllic world where kids can be kids and elders can merrily get back to being kids again to savour  the real joys of childhood?
  Not withstanding all that is said, one must admit that all those nostalgia trips , however magnificent and fascinating they be, are but innocent indulgences in romanticising the past as the golden age by bathing it in a false glow. In the logical words of the well-known historian , EH Carr “ to love the past may easily be an expression of the nostalgic romanticism of old men and old societies, a symptom of loss of faith and interest in the present or the future. It looks like he’s not entirely correct though. Senior citizens , being bridges between the past and the present , must necessarily be interested in the present and to a certain extent in the future too, if not for their own sake, at least for the sake of their offspring and their progeny; only it should not be a faithful reproduction of their past.
   But then, it is also true that “those who cannot remember the past are condemned to repeat it”, as George Santayana rightly warned. And for the matter of that, what a dreadful and boring life it would be if one did not have memories to live by and go back to , every once in a while? Nostalgia may not be a good thing but it is not a bad thing either; what we make of it decides what it is. Our “past can remind us, guide us, teach us or warn us ; it should not shackle us.
  So one may delve deep into the past once in a while, not to tarry too long nor to make it one’s abode but only to learn lessons and pick up values that light one’s path in the present and help one see far into the future , “for the best is yet to be.” (Robert Browning)
 B3-15
 Charity and expectation of gratitude go ill together. Yet , it is good to remember that “ there is expiation for the most despicable sinner imaginable but none for an grateful wretch”, as rightly pointed out by Lakshmana to Sugreeva in Ramayana.
  Also, “charity, big or small, should be given in a pleasant manner without hurting the feelings of its receivers, and with the thought that we are only discharging a religious duty from the wealth God has given us”, as Prophet Mohammad (Sal-am) so aptly said .







Monday, April 27, 2020

HAPPY - GO - LUCKY YOUTH by K.V Satyanarayana, M.Sc


HAPPY - GO - LUCKY YOUTH
                                         K.V Satyanarayana,  M.Sc

Late Sri K. V Satyanarayana Garu , was a  Retired Head of the department of Chemistry , A.N.R. College , Gudivada, AndhraPradesh .


The birth of a baby is an occasion for all-round rejoicing. Even comparatively poor parents and their parents welcome the new arrival with genuine joy, aside from illegitimate conception which is either radically aborted or, if delivery can’t be helped, thrown away for the mercy of the elements. 
    The normal newborn becomes the cynosure of the entire family- - close and distant.  That is quite understandable in view of the  fact that the mother, in the course of bearing the fruit, is subject to physical burden and mental tension and travail – all of which she bears with dignity and decorum.
The attention of the newborn, however, goes on diminishing in proportion to its growth.  It is a universally observed fact that the parents’ habits and attitudes to life in general and their dealings with the child ( and other children) in particular, as he goes on growing physically and intellectually, will have a tremendous influence and impact on the child’s psyche.  The child, at least in his earlier years, is likely to emulate his parents to a large extent.  These traits tend to become a part of the child’s personality as he graduates into an adult.  This is perhaps what is implied in Wordsworth’s famous aphorism that “the child is father of the man”.  The child not only inherits the parents’ genes but also imbibes their approach to life’s challenges.
A lot of responsibility therefore devolves on the parents in the early life of the child.  For the first decade of the child’s life,   almost anything that happens to or through the child is directly traceable to the parents.  A more or less perfectly grown - up child results if the parents, in their direct dealings with him, are not too harsh or too lenient, too permissive or too restrictive, too liberal or too demanding, too interfering or too indifferent.  In short, the child should be neither pampered nor punished too much.
When the child transcends into adolescence and youth, he is mature enough to understand his environment and is in a position to make independent judgment. This is roughly during the second and third decades of his life and this phase is most crucial for him as well as for others concerned directly or indirectly with him.  Traditionally, this is the stage when he becomes a full-blown member of the family professionally and societally. Unless his parents live up to this stage, he is likely to go awry what with the various attractions around him.  If he has not suffered the pangs of penury and poverty, he is likely to become exuberant to the point of explosive.

This, in turn leads to reprimands and censure at home and outside home.  But all this should be blamed on his hormones, which at this stage are vigorous, and in some case, even virulent.  Neither strict discipline nor liberal license can make the child a decent citizen.
If, somehow, this phase passes, things will become more malleable and less malefic.  The youth transits into middle age when there is perceptible mellowing.  The period between the second and third decades should be carefully maneuvered so as to mould the child into a respectable and responsible citizen. ( 2-12-2012)
                            ********


'కనువిప్పు' శ్రీమతి . చిలకమర్తి లక్ష్మీ కుమారి


కనువిప్పు
శ్రీమతి . చిలకమర్తి  లక్ష్మీ కుమారి

వనజ మధ్యతరగతి కుటు౦బానికి చెందిన వనిత. భర్త మోహన్  ఒక ప్రైవేట్ క౦పెనీలో పనిచేసున్నాడు . ఇద్దరు పిల్లలు మూడు, ఐదు తరగతులు చదువుతున్నారు.  చాలీ చాలని జీతం. పొదుపుగా సంసారం నెట్టుకొస్తో౦ది వనజ.  భర్త సంపాదనలో  కొంత మొత్తం తీసి పోస్టాఫీసులో దాస్తో ఉంటుంది. ఉన్నదాంతో సంతృప్తిగా గడపడం ఆమెకు వెన్నతో పెట్టిన విద్య.  వనజ వాళ్ళుండే ప్రక్క వాటాలోకి ఒక కుటుంబo అద్దెకు వచ్చారు.  ఆతను ప్రభుత్వ ఉద్యోగి. పేరు శేఖర్ భార్య పేరు నీరజ. వనజ నీరజల మధ్య సంబంధం పరిచయంగా మొదలై స్నేహంగా మారింది . నీరజ బజారుకు వెలుతూ వనజను సాయం రమ్మనేది.  బజారులో తాను కొనే ప్రతి వస్తువూ వనజను తీసుకోమనేది.  ఒకసారి నీరజ తాను ఒక డిన్నర్ సెట్ కొనుక్కుని వనజను కూడ తీసుకొమ్మని బలవంతం చేసింది . వనజ తనకు వద్దని ఎంత బ్రతిమాలినా వినకుండా తనే డబ్బు చెల్లించి తీసుకుంది . మరునాడు వనజ తాను జాగ్రత్త చేసుకున్న డబ్బులు తీసి అప్పు తీర్చింది. ఒకరోజు మోహన్ ఆపీసుకు వెళుతూ వనజతో - బ్యాగ్  లో డబ్బు ఉంది తీసి బీరువాలో పెట్టమని చెప్పేడు .  వనజ బ్యాగ్ తీసి చూస్తే అందులో ఇరవై వేలున్నాయి.  బీరువాలో పెడుతూ ఇంత డబ్బు ఎక్కడిదా అనుకుంది.  ఒకరోజు వనజ ఇంట్లో పనిచేసుకు౦టు౦డగా ఫోన్ వచ్చింది.  హలో! అనగానే అవతల నీరజ గొంతు. వనజా! నాకు నువ్వో సాయ౦ చెయ్యాలి. నాకు అర్జంటుగా పది వేలు కావాలి బ్యాంకుకెళ్లి తెచ్చే సమయం లేదు. రేపే నీకు ఇచ్చేస్తాను అంది. వనజ తనలో  నీరజ బ్యాంకు నుండి తీసి ఇస్తానని అంది కదా, ఎంత అర్జంటో అని అనుకుని  సరే పదినిమిషాల్లో రమ్మ౦ది. భర్త  దాచమన్న డబ్బుల్లోంచి తీసి ఇచ్చింది .  తరువాత రెండు, మూడు రోజులు గడిచాయి .  నీరజ నుండి ఏ సమాధానం లేదు.  వనజ ఆమె ఇంటికెళ్ళి చూస్తే  తలుపులు కూడ వేసే ఉన్నాయి.  వనజకి భయం పుట్టుకొచ్చింది.  భర్త డబ్బులు ఎప్పుడు అడుగుతాడో ఏమి సమాధాన౦ చెప్పాలో అని ఆలోచిస్తుంది.  ఇంతలో స్కూల్ నుండి పిల్లలొచ్చారు . వాళ్ళకి పాలు ఇచ్చి, హోం వర్క్ చేసుకోమని చెప్పింది. బాబు అమ్మతో అమ్మా! రేపు  స్కూల్ ఫీజు కట్టాలన్నాడు. ఈమధ్య మోహన్ రాత్రి పూట కూడ వర్క్ చేస్తున్నాడు.  కనుక ఏ విషయ౦ అడగటానికి సమయ౦  కుదరడం లేదు.  అతను వచ్చేలోపు నీరజ వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్లింది. నీరజ వనజను చూడగానే అదోలా మొహం పెట్టి సారీ! వనజా! డబ్బు ఇచ్చేద్దామనే అనుకున్నాను  కానీ బ్యాంకు లో బ్యాలన్సు  లేదు. కొన్ని రోజుల్లో  ఇస్తా అంటుంది . వనజ గుండెల్లో రైళ్ళు పరిగెత్తాయి. ఎలాగో ఇంటికి వచ్చింది . అప్పుడే వచ్చిన మోహన్ వనజతో నేను దాచమన్న డబ్బు ఈలా యివ్వు, వాళ్లకి  ఇచ్చెయాలి అని అంటాడు.  వనజ కొంచెం తత్తరపడి ఆలోచిస్తుంది. మోహన్ అలా మొహం పెడతావే౦టి  నేను ఆఫీసుకు వెళుతూ  ఇచ్చాను కదా, అవి మా మిత్రుడు ఊరు వెలుతు ఉంచమని ఇచ్చాడు, అవి వాడికి ఇచ్చేయాలి. వనజ కళ్ళనుండి నీళ్ళు దారాపాతంగ వర్షిస్తున్నాయి . బొ౦గురు పోయిన గొంతుతో జరిగిన విషయం చెప్పి౦ది.   మోహన్ అంతా విని, సరే! ప్రస్తుత౦ ఇంట్లో  ఉన్న డబ్బులు ఇయ్యి మిగిలిన డబ్బులు తరువాత సర్దుబాటు చేద్దా౦ అంటాడు. వనజ కూర్చుని తన ఈ స్థితికి కారణ౦ ఆలోచిస్తుంది.

జీవితంలో ఇంతకు ముందున్న  ప్రశాంతత ఇప్పుడు కనిపించడం లేదు .  తెల్లవారిన దగ్గర నుండి గబ గబ ఇంట్లో పనులు చేసుకోడం, నీరజ ధర్మమా అని బజారుకు పరుగులు పెట్టడం, అక్కడ వస్తువులను అవసరానికి మించినవి కొనడం  ఇవన్నీ గుర్తుకు రాగానే తను ఎ౦త తప్పు  చేసి౦దో తెలిసి౦ది. పరుగుపెట్టి పాలు తాగడ౦ కన్నా నిలబడి నీళ్ళు తాగమని చెప్పే  పెద్దవాళ్ల మాటల్లోని ఆ౦తర్యం ఇప్పుడు అర్థమై౦ది. స్నేహం చెయ్యొచ్చు కానీ అవతల వాళ్ళు చెప్పేది విని, మన౦తట మన౦ ఆలోచించుకోవాలి.  అవసరమైనవే  కొనుక్కోవాలి . వస్తువులు అల౦కార౦గా షోకేసుల్లోను, టేబులు మీద కొని పెట్టుకోవడం వల్ల ఉపయోగం లేదు. ఏవి కొన్నా  పరిమితంగా కొనుక్కోవాలి.  మనకు డబ్బులు అవసరం వస్తే బ్యాంకులో దాచిన మొత్తం తీసుకోవటానికి  వీలు ఉంటుంది.  కొన్న వస్తువులు  తిరిగి అమ్మ లేము, ఒకవేళ అమ్మినా అమ్మబోతే అడివి కొనబోతే కొరివి సామెతలా వాటి ఖరీదులో నాలుగో వంతు డబ్బులు కూడ రావు.  కనుక  వనజ ఈ విషయములు ఆలోచి౦చి అనవసరమైన పరుగులు తీయకుడదని నిర్ణయించుకుంది. తనకు ఇప్పటికైన కనువిప్పు కలిగించిన  భగవంతునికి నమస్కారాలు తెలిపింది.  
                                   *********
                           
 




Stray Thoughts of Dr. Y. V. Rao- 14

Stray Thoughts of Dr. Y. V. Rao- 14   

                                                            Dr. Yerneni Venkateswara Rao
M.Sc., Ph. D
Retired Principal
Akkineni Nageswara Rao College
                                                                                                   GUDIVADA- A.P                                                                                          yernenivrao@gmail.comh.

B3-4
The trouble with the protagonists of single point agenda like the environmental or the social activists is that they tend to develop eternal vision; they mistake the glow-worm or worse, darkness at the end of the tunnel for the sun itself and blame others for not seeing it only because of their obtuseness, overstatement and exaggeration, inflated rhetoric and name-calling, aggressiveness and overkill being their forte.
B3-5
 Though sarcastically said , it is so very true today in our country that even poison, if offered free, will have a crowd waiting to grab it. Are there no such things as contentment, self respect and dignity anymore, one wonders and shudders to think that consumerism’s conquest of men’s minds is so complete and greed’s stranglehold on society so total.
B3-6
Speech often hides more than it says while the language of gestures and actions being many times more expressive and revealing gives away what the words conceal. Even the tone of voice and the gleam of light in the eye are so much more meaningful than what is being spoken , and the mere act of looking signifies, otherwise why would courting couples be lost in cooing sweet nothings into each others ears, and ogling young things in exchanging furtive looks and side long glances as if they are in a timeless zone of a wonderland of their own creation. Countless other non-verbal symbolic intimations like the language of facial expressions, postures, gesticulation and gestures including its stylized version adopted by dancers , and the deaf and dumb alphabet, a formalized version of the same language used to express words and phrases visually and the whole vocabulary of body language are there besides, which are as effective in conveying thoughts and feelings, meanings and messages with little or no loss of subtlety and nuance. Such indeed is the potency of  even ordinary gestures like a warm hug or a handshake, a nod of the head, a gentle vibration in, or inflection of the voice, or an innocuous mannerism , each more vocal than thousand words in revealing the inner workings of the mind that in needs hardly be mentioned. Through these  and similar other visible modes of communication, a gifted actor can , in moments of emotive excellence and creative culmination/best, communicate more intensely without words than with them. Like the language of pain and the language of a smile , such modes have no boundaries nor know any barriers. Likewise, music has no language, only feelings. No wonder feelings fly on the wings of music. They are part of a pan human cultural and /or art form.
  The language of gestures and actions is thus a vastly superior tool of communication and what is more, like music, the language of God’s and tears the language of the suffering million, is universal. The sheer range and power of human communication skills, be they oral, written or nonverbal symbolic expressions, is simply mind-boggling and it is perhaps not given to any individual to acquire total mastery and control over all those skills in a single lifetime.
  That is why whenever people want to lie which they fairly often do, they do so with their words and usually fail because their other communication signals invariably betray them unless the latter are consciously/deliberately modified to achieve special ends in acting, cheating, politics and diplomacy. So the message is clear as crystal, never ever lie unless you are keen on ending up as another flop or failure.
  According to a landmark study of communications by psychologist Albert Mehrabien, 7%of any message about our feelings and attitudes comes from the words we use. 38% from our voice and a startling 55% from our facial expressions(Reader’s Digest Dec 1993)
More powerful than all our verbal and non-verbal expressed communications put together is the intrapersonal communication, i.e, communication arising only in silent thought , in one’s mind which is the basis of all other forms of human communication. Isn’t it because of this that silence is said to be the solace of the sober and the language of the muse, and poetry the food of love which nourishes and nurtures all human relations and permeates all our interactions?
  One couldn’t agree more with Vikram Seth when he said , “The true test of friendship is to be able to spend a hour in silence without wearing off each other’s company.”
B3-7
Whoever says that life is dull and repetitive does not know what he is talking about. Life is ever new for, every moment one arrives at is the moment at which one has never been before nor ever will be after. Every moment of it is precious for those who know the art of living—the supreme art that is yet to be mastered by many.
  It is dull and repetitive only to those who have lost the naïve enthusiasm of childhood and who are apprehensive of other people and are constantly running away from something—unhappiness or disarray in their lives and whose sensitivities are not honed and sensibilities not ripened and who, for that reason, neither know how to savour the freshness of life anew everyday nor know how to enjoy the blessedness of communion with nature and with their own selves in quiet solitude, listening to their inner voice that speaks to them of the meaning of this life, of the possibility of a better existence and of right and wrong.
  Every instant of life is rich , beautiful and vibrant to all those who are alive to the myriad excitements and expectations and challenges and opportunities of the work-a-day world, whose cores are receptive to life’s little pleasures and pains, passions and sentiments, laughter and tears,  and emotions and thoughts underlying all our relationships and most of our rituals, whom the sights and sounds, colours and forms , scenes and scents and flavours and textures of mother nature enchant, inspire and transport to the world of euphoric sublimation and send into ecstatic spells of  sheer joy, and who enjoy the happy life of freedom and friendship, of love and warmth, and of sharing and caring. For the latter, everyday is a new day and every moment a perfect moment in eternal now outweighing immortality and for the former, a suffocating monotony , a burdensome eternity worse than damnation. The key to either , however, is within each one of us.

Wednesday, April 22, 2020

AGE OR YEARS? Sri K.V. Satyanarayana


AGE    OR    YEARS?

Sri K.V. Satyanarayana

Late Sri K. V Satyanarayana Garu , was a  Retired Head of the department of Chemistry , A.N.R. College , Gudivada.


What follows is not defiance of nature: it is anti defeatism.

Growing old is not tantamount to growing in competent. In fact , years endow experience and experience enhances expertise , stray Ramanujans not withstanding . And old age is not invariably beset with disability.( It would probably be better to use the term ‘ advanced age’ in place the usual old age.)  It is neither necessary nor proper to wail over advanced age. The notion that old people are yesterday’s vegetables should be eschewed.
Do not be obsessed with the unpalatable idea that as you grow old you automatically grow in firm. So long as you are able to attend to your daily chores with the usual ease and pleasure, do not be disheartened by customary comments or condescending consolation.
The fact that so many years have elapsed since you were born does not automatically imply that you are proportionately getting unfit physically and intellectually. Years do not hamper or hinder capabilities universally or uniformly. Leo Tolstoy learned cycling when he was 70. Bertrand Russell and Churchill –and near home Rajagopalachari and Gandhi Ji – were active physically and brilliant intellectually even in their 80s and 90s. Your tastes and healthy desires need not be jettisoned when you cross the prime of your life.  Socrates, the Greek philosopher, was very fond of music. Having been incarcerated by the Inquisition of his ‘revolutionary’ ideas and preparing for his sure death by consuming hemlock in a few hours, he invited a musician who had been singing soft music from across his confinement and learned the song from him. And at that time he was 71! Aside from such famous personalities, there must be hundreds, thousands of unknown and unsung people who belong in this category.
It would perhaps be better to recon the years that have gone by since your birth rather than pronounce that you are aged so many years – a subtle but sensible difference.
A few eminent writers have confessed that their sound health they enjoy in their 70s and 80s is at least partly due to the fact that they have not only not given up sex completely but savored it like in their    yester years .  To be sure, age undermines the body to some extent- the ticking of the body clock falters but the mind, the intellect, blossoms in inverse proportion. 
And it is the mind , the intellect – that is responsible for the world’s wonders. It is defeatist to be dispirited at irresponsible jibes with derisive undertones vis-a –vis old age. Here are the views of a couple of Indian celebrities on old age:
Tagore :- Do not remind me of my age by celebrating my birthdays.  I refuse to believe that age has any thing to do with my life which knows nothing but the immortal youthfulness in which I am one with my – ‘jeevana datha’ – the God of my life.

And Radhakrishnan :- Youth is not a period of life. . It is a state of mind, a quality of emotions, a temple of the spirit. We do not grow old by living a certain number of years. We grow old if we loose our ideals, if we become immune to change. Years may wrinkle the skin: the soul is wrinkled if we give up love and loyalty.

Whether we are twenty or seventy, we are young as long as we have in our hearts the spirit of wonder, of curiosity. The challenge to life and joy is adventure.  This is the meaning of the saying that we are young as we feel.
To sum up – Do not forget the universal truth that today’s oldsters were yesterday’s youngsters and today’s youngsters will be tomorrow’s oldsters.
And – not all youngsters are geniuses nor all oldsters dunces. Age and achievement do not coexist.
                                                     ******










Tuesday, April 21, 2020

హాస్యకణికలు


హాస్యకణికలు
(అమాయక కస్టమర్లు )

డా|| చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాదరావు

1.    కస్టమర్: సార్! నిన్న మీ షాపులో కొన్న తొక్కుడు లడ్డూల్లో ఇసుక వచ్చింది  అందుకే ఫోను చేస్తున్నాను .

షాపు ఓనరు : సారీ సార్ ! రోజు వచ్చే మనిషి రాలేదని నిన్న కొత్తవాణ్ణి పనిలో పెట్టా౦. బహుశా వాడు కాళ్లు కడుక్కోకు౦డా తొక్కి ఉంటాడు . . మరోసారి  అలా జరగదు లెండి.   ఈ సారికి క్షమించండి.

కస్టమర్: ఓ అలాగా ! ఐతే పరవాలేదు .


2.    కస్టమర్: (హోటల్ మేనేజర్ తో)  ఇడ్లీలో గుడ్డ పీలిక వచ్చింది.

హోటల్ మేనేజర్: అలా అనవసరంగా మామీద నింద వేయకండి . మాది చాల పరువు ప్రతిష్ఠలున్న హోటలు. పరువునష్టం దావా వెయ్యవలసి వస్తుంది , జాగ్రత్త.

 కస్టమర్: నిందవేయడమే0టండీ, స్పష్టంగా కనిపిస్తు౦టేను.  

 హోటల్ మేనేజర్: రెండు కళ్ళు దగ్గర పెట్టుకుని సరిగా స్పష్టంగా చూడండి. అది గుడ్డ పీలిక కాదు .  బహుశా బల్లితోక అయుంటుంది . బల్లులు మా హోటల్లో ఎక్కువగా తిరుగుతూ ఉంటాయి. గదిలో వేడికి తట్టుకోలేక అప్పుడప్పుడు  తోకలు విడుస్తూ  ఉంటాయి . అది పడు౦టు౦ది. మీరు దీనికి౦త రాద్ధాంతం చెయ్యకండి .

కస్టమర్: సారీ సార్ ! ఏమనుకోకండి . అది నాకు గుడ్డ పీలికలా కనిపిస్తే అలా అన్నాను .

3. కస్టమర్ :-  వాచీలు ఇంత చవగ్గా అమ్మేస్తున్నారు మీకు ఎలా కిట్టుబాటవుతు౦ది ?

షాపు యజమాని :--- ఓహో అదా ! మిగిలిన డబ్బు రిపేర్ కి వచ్చేటప్పు రాబట్టేస్తాము లెండి .

కస్టమర :-- ఒహో అలాగా .

4. కస్టమర్:- ఏ౦టయ్యా ! మీ షాపులో   రేట్లు  బాగా పెంచేస్తున్నారు ?

యజమాని:- తూకం తగ్గిస్తున్నాం కదండీ . ఎ౦దు కంత గొడవ చేస్తున్నారు ?

కస్టమర్ :-- సారీ ! ఆవిషయం నేను గమనించలేక పోయాను .

                                                    ***

5. టీచర్: -  ప్రపంచంలో నిజమైన బద్ధకస్తుడు ఎవరు ?
విద్యార్థి ;-- కళ్లజోడుకి వైపర్లు కావాలనుకునే వాడు .   
                                                           ***

Monday, April 6, 2020

గురుపుత్రుని గురుస్తుతి . రచన :-- కీ||శే|| మల్లంపల్లి సుబ్రహ్మణ్య శర్మ


గురుపుత్రుని గురుస్తుతి
రచన :-- కీ||శే|| సుబ్రహ్మణ్య శర్మ

మా గురువర్యులు శివశ్రీ మల్లంపల్లి వీరేశ్వరశర్మ గారు సంస్కృతాంధ్రభాషలలో నిరుపమానమైన పాండిత్యం గలవారు . ఎన్నో మహాకావ్యాలు రచించిన మహాకవి . ఓరియంటల్ కళాశాలలో అధ్యాపకులు గాను , ప్రిన్సిపాల్ గాను పనిచేయడంతో బాటుగా ఆంధ్రవిశ్వవిద్యాలయం వంటి అనేక విద్యాసంస్థలకు సెనేట్ మరియు బోర్డు ఆఫ్ స్టడీస్ మె౦బరుగా  భాషాభివృద్ధికి ఎన్నో విశేష సేవలందించిన మహామనీషి . ఉత్తరనైషధం , ఉత్తమమనుసంభవం, కాంచీ ఖండం వంటి మహాకావ్యాలే గాక ఎన్నో ఖండకావ్యాలు వెలయించిన  కవిసార్వ భౌములు. వారి పుత్రుడు శ్రీ సుబ్రహ్మణ్య శర్మ తమ తండ్రి గారిపై రచించిన రెండు పద్యాలు నాకు లభించాయి . అవి మీకు అందిస్తున్నాను .    
    
జనివిద్యాస్థితులందు( దా గురువుగా శశ్వత్సమారాధ్యుడై
ఘనశక్తిన్ గలిగించు నీశ్వరుని నుగ్రంపశ్యశీర్ష స్థలీ
వినివేశ ప్రవిభాసమాన హిమరుగ్వి ద్యోతిత జ్యోత్స్నికా
కనదుద్యద్యశు గొల్తు మా జనకునిన్ గావ్యజ్ఞు వీరేశ్వరున్

ప్రతిభావంబును మానసంబు మది జేరన్వచ్చి యా వెంట న
ద్ది తిరోభుతమగున్ వచ: పరిణతి స్తేమంబుగా దెందునన్
మతి చిత్త్తంబులదేని దోషగుణ సామర్థ్య౦ బొ నాయందు శ
ర్వ ! తనర్పన్వలె నీ కృపా ప్రసృతి మార్కండేయ! విశ్వేశ్వరా!
  
                                చిలకమర్తి . దుర్గాప్రసాదరావు   


Saturday, April 4, 2020

మజ్జిగపులుసు తయారు చేసుకునే విధానం


మజ్జిగపులుసు తయారు చేసుకునే విధానం

శ్రీమతి. చిలకమర్తి లక్ష్మీకుమారి M.A

ఆంధ్రులు అమితంగా ఇష్టపడే పదార్థాల్లో  ‘ మజ్జిగ పులుసు’  ఒకటి . ఇది తయారు చేసే విధానం తెలుసు కుందాం .
ముందుగా కావలసిన పదార్థాలు : ఆనపకాయ, రెండు టమాటాలు, రెండు పచ్చి మిరపకాయలు & కొంచెం కొత్తిమీర.
మూడు కప్పులపెరుగు.

1.                గ్రేవీ (మిశ్రమానికి) కి కావలసినవి.
నాలుగు టీస్పూన్ల పెసరపప్పు లేదా సెనగపప్పు   
రెండుteaspoons ధనియాలు
1/2 స్పూను జీలకర్ర  
½ స్పూను మిరియాలు
అరచెక్క పచ్చి కొబ్బరి ముక్కలు
చిన్నఅల్లం ముక్క
 పోపుసామానులు :
1. స్పూను మినప్పప్పు
¼ మెంతులు, ఆవాలు , కొంచెం  ఇంగువ , రెండు ఎండు మిరపకాయలు
తయారు చేయువిధానం :

ఆనపకాయకు తొక్కతీసి  మీడియం సైజు ముక్కలు చేసుకుని ఒక గిన్నెలో వేసుకుని ఆ గిన్నెలో కొంచెం నీళ్ళు , పసుపూ , ఒక ½ స్పూను ఉప్పు వేసి కుక్కర్లో పెట్టి ఉడికించాలి .ఉడికే వరకు విజిల్స్ రానివ్వాలి .
గ్రేవీకి కావలసిన పదార్థాలను నీళ్ళల్లో వేసి కడిగి  మంచినీళ్ళు పోసి ఒక అరగంట నాన నివ్వాలి , తరువాత వాటిని మిక్సీ చేసుకోవాలి.   అల్లం ముక్క, పచ్చికొబ్బరి కూడ వాటితో కలిపి మిక్సీ చేసుకోవాలి . ఆ మిశ్రమాన్ని మనం మజ్జిగ పులుసు తయారు చేసుకునే మజ్జిగలో కలిపి చిటికెడు పసుపు వేసి స్టౌ మీద పెట్టుకోవాలి . ముందుగా ఉడికించిన ఆనపకాయముక్కల్ని చల్లార బెట్టు కుని ఈ మజ్జిగలో వెయ్యాలి . టమాటాలు , పచ్చిమిరపకాయముక్కలు నూనెలో మగ్గించి కాగుతున్న మజ్జిగపులుసు మిశ్రమంలో వెయ్యాలి. పులుసు చిక్కబడినతరువాత తగినంత  ఉప్పు జోడించి క్రిందకు దింపెయ్యాలి. మూకుడులో రెండు స్పూన్ల  నూనె వేసి అందులో పోపు దినుసులు వేసి , కరివేపాకు  కూడ చేర్చిదోరగా వేగిన పోపు  మజ్జిగపులుసులో వెయ్యాలి . పచ్చి కొత్తిమీరను సన్నగా తరిగి మజ్జిగపులుసు పైన చల్లాలి.