Thursday, October 27, 2016

Contribution of Andhra to Mundaka Upanishad

   Contribution of Andhra to Mundaka Upanishad
                                              ( A Brief Study)

Dr. Chilakamarthi Durga Prasada Rao
          
                 Education occupies a very important role in human life.  Education is of two kinds- Paravidya and Aparavidya. Para may be defined as extra-mundane while the opposite, i.e., Apara is mundane.  The nature of Paravidya and Aparavidya is extensively dealt in the Mundakopanishad. This Upanishad is a part of Atharvaveda and its main purpose is to distinguish higher knowledge { Paravidya } and lower knowledge { Aparavidya }. The scriptures enjoin that both are equally worthy of acquisition, the supreme function of them being relief from worldly entanglements. Paravidya is said to lead the realization of Atman while Aparavidya can enable one to acquire knowledge of the physical world.    This Upanishad asserts that Atmajnana,  i.e., the knowledge of Brahman can be realized through renunciation not by the acquisition of worldly objects. This Upanishad consists of three chapters available in two parts.

                                         Among all Gods; Brahma, the creator of the world and protector of the Universe manifested first of all. He taught Brahmavidya, the essence of all knowledge to his eldest son Atharva. Atharva transmitted it to Agni, Agni passed it to Satyavaha and it ultimately reached to Angira.

             One day Saunaka, a well-known saint and owner of a very big monastery approached Angira and enquired. ‘O Lord! What is that supreme reality by knowing which every thing is known? Please tell me how to know it”. 
        Having been asked by Saunaka, Angira replied --- The knower of Brahman declared that there are two vidyas worth knowing to men -- Para and Apara.
                            Out of these two, that through which, the worldly and other worldly enjoyments are gained ; which also tells about the varieties of Bhoga, the various ways to enjoy, the construction of enjoyable materials and the various sources and means to obtain them is Aparavidya.  It constitutes

I. THE FOUR VEDAS: 1. Rigveda, 2.Yajurveda, 3.Samaveda and 4. Atharvana Veda.

II. SHADANGAS: ( Six Branches of Veda)
1.      Siksha: {the science of pronunciation.}
 It is like the nose to the Vedapurusha. It is the science of phonetics. It deals with the ways and means of pronouncing a word. The pitch, the mode, the cadence, the timings, the strength, with which are to be uttered are discussed in this sastra.   
2.     Kalpa,{treating rituals.}
It is like the hands of Vedapurusha. It reveals to us how a Vedic Act has to be performed in the form of Sutras [Aphorisms]. Kalpasutras are divided in to two types.  1. Grihyasutras 2. Srautasutras. Srautasutra deals with measurements, methods of constructing the Vedic altars, platforms for performing sacrifices etc, the method of performing yagnas etc. Sulbha sutras are a part of Srautasutras. Sulbhasutras contain the knowledge of Mathematics in general and trigonometry in particular. Grihya sutras deal with various purification ceremonies that a house holder has to perform like Seemantam, Namakaranam, Annnaprashana, Upanayanam, Vivaham, Sasthipurti, Dahanasamskaram and Sraddhakarmas.  Baudhayana, Apastamba, Mannava, Maitravaruna had written both Srautasutras where as Katsyayana, Drahyayana and others had written Grihyasutras.  
3.     Vyakarana: {grammar}.
 It is like the mouth of Vedapurusha. Sanskrit is a structured language Vedic nouns, adjectives and prepositions require accurate placement and pronunciation; hence grammar rules.  
4.     Chandas: {metric measurement of Vedic verses}.
It is like the feet of Vedapurusha. It reveals Prosody and metre of vedic - verses. Precise number of letters, that a vedic – verse   should contain etc., are dealt in this sastra. 
5.      Nirukta {etymology}.
 It is like the ear of the Vedapurusha. It gives the etymology of Vedic words. Meaning of Vedas, are contextual and cryptic. They differ from the meaning of ordinary usage.
6.     Jyotisha. {astronomy}
 It is like the eyes of the Vedapurusha. It reveals the time of performing the vedic sacrifices. It contains the Mathematical and Astronomical calculations. It is the science of light that co-relates the planetary influences on the earthly events and individual.   
Here Vedas as well as Vedangas are treated as Aparavidya because they cannot take one to the Supreme Soul. Here Sivasvarodaya declares thus:
 The Veda is not to be called Veda for there is no Veda in Veda. That is truly the Veda by which the supreme Soul is known.  

न वेदं वेद इत्याहु: वेदे वेदो न विद्यते |
परात्मा विद्यते येन स वेदो वेद उच्यते   ‘
Lord Krishna also expressed the limitations of the Vedas thus:
The action of the three-fold modes is the subject matter of the Veda; but thou become free , O Arjuna, from this three fold nature; be free from the dualities.   
त्रैगुण्यविषया: वेदा: निस्त्रैगुण्यो भवार्जुन ! ( 2 / 45)
That is the reason why the learned Narada approached Sanatkumara, lamented  before him and asked; venerable sir, I know the Rigveda, the Yajurvada, the Samaveda, the Atharvaveda, the epic and the ancient lore as the fifth Veda of the Vedas { Grammer }, propitiation of the fathers, the science of the numbers [Mathematics] the science of portents, the science of time [chronology], logic, ethics, and politics, the science of the God, the science of sacred knowledge, the science of elemental spirits, the science of weapons, astronomy, the science of serpents and the  fine arts but I am only like one knowing the words and not knower  of self.  It has been heard by me from those like you that he who knows the self crosses over sorrow.  Such a sorrowing one am I venerable sir.  Do you help me to cross over the other side of sorrow? Then, Sanatkumara, explained the method of Brahmajnana and initiated him. [ Chandogya  Upanishad]
                   By this episode it is known that the knowledge of Veda and other sastras is of no use as it is mere verbal and gives only the indirect knowledge. The direct knowledge i.e., experience of oneness with the highest reality can be attained through the grace of a perfect guru alone. 
 Paravidya is the science of Spirit through which the knowledge of the supreme soul, imperishable and supreme Brahman is acquired.
अथ परा यया तदक्षरमधिगम्यते
(“Atha para yaya tadakshsaramadhigamyate”)
 The higher is knowledge of that by which one knows the changeless reality.  By this is fully revealed to the wise that which transcends the senses, which is uncaused, Which is indefinable, which has neither ears nor eyes, neither hands nor feet, which is all pervading, subtler than the subtlest- the everlasting , the source of all,
As the web comes out of the spider and is withdrawn, as plants grow from the soil and hair from the body of man so springs the universe from the eternal Brahman.
Brahma willed that it should be so, and brought forth out of himself the material cause of the universe; from this came the primal energy, and from primal energy mind, from mind the subtle elements, from the subtle elements the many worlds, and from the acts performed by the beings in the many worlds the chain of cause and effect – the reward and punishment of works.
Brahman sees all, knows all; he is knowledge itself. Of him born cosmic intelligence, name, form, and the material cause of all created beings and things.
                                         Finite and transient are the fruits of sacrificial rites. The deluded men, regarding sacrifices and works of merits as most important, do not know any other good. Having enjoyed in the high place of heaven won by good deeds, they enter again this world or a still lower world.  
 But wise, self-controlled, and tranquil souls- who are contented in spirit and who practise austerity and meditation in solitude and silence – are free from all impurity and attain by the path of liberation to the immortal, the truly existing, the change less self.     
         Here is a question. How that the imperishable Brahma is known through Paravidya?
The answer is that though the imperishable Brahman which is beyond the reach of grasping, without gotra ; without colour and form ; without eyes and ears; without hand and feet; subtle; immutable; the primal cause of all being; the wise persons see Him everywhere.
To a disciple who approached reverently, who is tranquil and self controlled, the teacher imparts that knowledge, faithfully, by which the Changeless - Self is known.
                                                                                 Here one should keep in mind that both paravidya  as well as aparavidya  are equally important. Here para is known as jnana and apara as Vijnana. Knowledge pertaining to the highest Reality is Jnana while knowledge pertaining to all sastras is vijnana. Here both are worthy to be acquired. A man who tries for one will be deprived of the highest good. This idea is expressed by the Ishavasya Upanishad thus: those who worship avidya  go to pitch darkness, but to the greater darkness than this go those who are devoted to vidya . (Isavasya – ( mantra- 9).
 Worship of  avidya alone leads to one result while the worship of vidya leads to another.  Thus have we heard from the wise, who had explained it to us. They who worship vidya and avidya , by avidya  over come death and by vidya achieve immortality. 
  Bhagavadgita, the essence of the Upanishads stresses the same idea by saying thus:ज्ञानं विज्ञानसहितं यद् ज्ञात्वा मोक्ष्यतेsशुभात्
Jnanam vijnanasahitam yajjnatva mokshyase asubhat (IX-1


Among them who wrote commentaries on the Upanishad may be picked up the following.

Anandagiri's commentary on Mundakopanishad.
Upanishadbrahmendrayogi's Vivarana.
Ramarayakavi's Vedantamukthavali.
A sloka from Mundakopanishad authored by Ramaraya reads :

तन्तूनुद्वमति स्वयं गिलति वा कावूर्णनाभिर्यथा
भूतान्युत्सृजति प्रसंहरति च स्वस्मिन् स्वयं ब्रह्म तत् |
भूम्यामोषधिवज्जगद्भवति च ब्रह्मण्यधो लीयते
देहान्मूर्धजलोमवस्थितिभृतां लोकोSक्षराज्जायते ||

(Just as a spider disengages its woven web or devours it at its pleasure, Atman creates as well as destroys the world. Just as trees sprout from the earth and ultimately dwindle and disappear, this ever-changing world has sprung from the unchanging or Perpetual Brahman.)

The following are the translators:
Atmananda yogi.
Charla Ganapathi Sastry .
Pisupati Narayana Sastry.
P.Sriramachandrudu.
Nori Srinatha Venkata Somayajulu.


(*)><><(*)

Monday, October 24, 2016

ఆర్యాశతకం---3

శ్రీ అప్పయ్యదీక్షితులు రచించిన
ఆర్యాశతకం
డాక్టర్. చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాద రావు

ఓ పరమశివా! నేను గుణహీనుడననే వంకతో  నీ కొడుకునని  కూడ చూడకుండా నన్ను విడిచిపెట్టేస్తున్నావు. ఇదే౦ న్యాయం ? గుణవంతునకు ఇది సబబు కావచ్చు . ఎ౦దుకంటే తాను గుణవంతుడు కాబట్టి గుణహీనుని విడిచిపెట్టడంలో కొంత న్యాయం ఉంది. కాని నిర్గుణుడవైన నువ్వు నన్ను అలా విడిచి పెట్టడం నాకు న్యాయంగా తోచడం లేదు.  నీలోనే గుణాలు లేవు .ఇక నీలో  లేనివి నాలో ఎందుకు వెదుకుతున్నావో నాకర్థం కావడంలేదు . కాబట్టి నన్ను విడిచిపెట్టకు . నన్ను రక్షించు .
       
గుణహీనతాం తనూజే మయి దృష్ట్వా కిం పరిత్యజస్యేవం  
ఉచితం గుణినస్త్వేతన్నిర్గుణరూపస్య తేsనుచితం (15)

తనూజే =కుమారుడనైనటువంటి
మయి = నా యందు 
గుణహీనతాం= ఏ మంచిగుణములు లేకపోవుటను
దృష్ట్వా = చూసి
ఏవం = ఈ విధంగా
కిం పరిత్యజసి = ఎందుకు విడిచి పెట్టేస్తున్నావు ?
ఏతత్= ఇది   
గుణిన: + తు= గుణవంతునకైతే
ఉచితం = తగినదే  
నిర్గుణరూపస్య= ఎటువంటి గుణాలులేని నిర్గుణరూపుడవైన   
తే= నీకు
అనుచితం = తగినది కాదు (తగదని భావం)
<*><*><*><*><*><*>
  



ఆర్యాశతకం--2

శ్రీ అప్పయ్యదీక్షితులు రచించిన
ఆర్యాశతకం
డాక్టర్. చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాద రావు
            ఒక భక్తుడు తన స్త్రీలౌల్యాన్ని ఎంత గొప్పగా సమర్ధించు కు౦టున్నాడో స్వయంగా చూడండి . ఓ పరమశివ! నేను స్త్రీల కడగంటి చూపులకు ఓడిపోయి వారికి వశం అయ్యానని నన్ను ఎందుకు చులకన చేస్తున్నావు ? ఎందుకు నన్ను హీనంగా చూస్తున్నావు ? నీ శరీరంలోనే సగం నీ భార్య నిండి ఉండడం చేత నువ్వు ఆమెను చూడలేకపోతున్నావు. నీకా అనుభవం లేదు . ఒకే ముఖంలో ఉన్న ఒక కన్ను మిగిలిన వాటిని  చూడ లేదుకదా! శివశివ ! నిన్ను చుస్తే జాలేస్తోంది . నీకా అనుభవం  బొత్తిగా లేదు కదా పాపం. ఆ రసికత్వం తెలియని నువ్వు వీడు  స్త్రీల కడకంటి చూపులకు లొంగిపోయాడు అని నన్ను ఆక్షేపిస్తున్నావు . నేను కేవలం వాళ్ళ కడగంటి చూపులకు మాత్రమే  లొంగిపోయినవాణ్ణి నువ్వలా కాదు స్త్రీని శరీరంలోనే దాచుకుని భరిస్తున్నవాడివి. నువ్వు నన్ను ఆక్షేపించడం చాల హాస్యాస్పదంగా ఉంది కదూ .
 లలనాలోలవిలోకన జితమిత్యవమన్యసే కథం మాం  త్వం
త్వయి జాయార్ధశరీరే శివ శివ నాలోకనానుభవ: (9)
త్వం = నువ్వు
లలనాలోలవిలోకనజిత౦ = (వీడు) స్త్రీల యొక్క చంచలమైన చూపుల చేత ఓడి౦పబడినవాడు
ఇతి = అని
మాం= నన్ను
కథం= ఎట్లు
అవమన్యసే= చులకనగా చూస్తున్నావు  
జాయార్ధశరీరే = శరీరంలో సగం భార్యయే గలిగిన 
త్వయి = (నీయందు) నీకు
శివ శివ = ఓ శివ శివ  (జాలితో)
ఆలోకనానుభవ:= చూడడంతోఅనుభవం 
న= లేదు
><><>< 




Thursday, October 20, 2016

ఆర్యాశతకం-1

శ్రీ అప్పయ్యదీక్షితులు రచించిన
ఆర్యాశతకం
  డాక్టర్. చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాద రావు        
క భక్తుడున్నాడు . అతనికి ఎప్పుడు భోగాల పట్ల ఆసక్తి . అంతే కాకుండ అతని స్వభావం నిరంతరం విషాదంతోనే ఉంటుంది . ఆయన తన భోగాలాలసతను , విషాదస్వభావాన్ని ఎంత చక్కగా సమర్ధించుకుంటున్నాడో గమనించండి .

ఓ పరమశివా!  లోకంలో కొడుకు తండ్రిలాగ, కుమార్తె తల్లి లాగ ఉంటారని ప్రతీతి . రామాయణం కూడ పితృన్ సమనువర్త౦తే నరా:, మాతరమంగనా: అని ఈ విషయాన్నే నొక్కి చెబుతోంది.     ఇందులో తప్పేముంది? నువ్వూ భోగాసక్తుడవే (పాముల యెడ ఆసక్తి గలవాడవు ) నీ స్వభావమే నాకూను. నేనూ భోగాసక్తుడనే (భోగముల యెడ ఆసక్తి గలవాడనే) అయ్యాను . ఇక  నా స్వభావం మా అమ్మ పార్వతి స్వభావం వంటిది. ఆమె  విషాదవతి (విషం అత్తి ఇతి విషాద: (శివుడు) విషాదునితో కలసి ఉండేది . అంటే విషం తిన్న నీతో కలసి ఉన్నది కాబట్టి విషాదవతి ) ఇక నా స్వభావం  కూడ అటువంటిదే  ( అంటే ఎప్పుడు విషాదం ( విచారం / చింత ) తోనే కూడి ఉంటుంది ) కాబట్టి ఇందులో నాతప్పేమీ లేదు . అన్నీ మీ (ఇద్దరి)  పోలికలే .
 
పుత్ర: పితృవత్పుత్రీ మాతృవదిత్థం మమాత్ర కోదోష:?
అహమపి భోగాసక్త: ప్రకృతిర్జాతా విషాదవతీ   (11)
పుత్ర:= కుమారుడు 
పితృవత్ = తండ్రి వంటివాడు
పుత్రీ= కుమార్తె
మాతృవత్= తల్లి వంటిది
ఇత్థం=ఈ విధంగా ఉండును
అత్ర = ఈ విషయంలో
 మమ= నాయొక్క 
దోష:= దోషము 
క:?= ఏమిటి ?
అహ౦ +అపి = నేను కూడ
భోగాసక్త: = సర్పశరీరాసక్తుడవు (నువ్వు)/ భోగములపట్ల ఆసక్తి గలవాడను (నేను) 
చ= మరియు
ప్రకృతి:= స్వభావము
విషాదవతీ= (మా అమ్మ పార్వతిలాగ) విషం తిన్న నీతో కలిసు౦డేది / విషాదంతో నిండినదిగా . 
జాతా = తయారైంది 
<><><><><> 



Tuesday, October 4, 2016

శ్రీ మల్లాదివారి శంభో శతకం

శ్రీ మల్లాదివారి శంభో శతకం
(సమీక్ష)
డాక్టర్. చిలకమర్తి దుర్గాప్రసాదరావు
త తరానికి చెందిన  వ్యంగ్యకావ్యాల్లో శ్రీ మల్లాది శివరాం గారు రచించిన శంభోశతకం పేరెన్నిక గన్నది. కవి ఈ కావ్యాన్ని హాస్యరచనాచణులు, మధురాతి మధుర కావ్యనిర్మాణ చతురులైన శ్రీ మాధవపెద్ది బుచ్చి సుందరరామ శాస్త్రి  గార్కి అంకితం చేశారు. కవి ఈ శతకంలో సమకాలీన సమస్యలను సునిశితంగా విమర్శించారు. అందువల్ల ఈ కృతిని   సమకాలీన సాంఘిక సమస్యలకు ఒక దర్పణంగా భావి౦చొచ్చు. ప్రతి పద్యం లోను ఎంతో కొంత హాస్యం దాంతో పాటు వ్యంగ్యం దర్శనమిస్తూ ఉంటాయి . కేవల౦ హాస్యం వల్ల కవికి తాను  ఆశించిన ప్రయోజనం నెరవేరదు . పాఠకుడు ఒకసారి నోరార చదివి, మనసారా నవ్వుకుని వదిలేస్తాడు. ఇక హాస్యానికి వ్యంగ్యాన్ని జోడిస్తే అది చదువరిని ఆలోచి౦పజేస్తుంది. మంచిమార్గం వైపునకు నడిపిస్తుంది .  ఈ విషయం బాగ తెలిసిన శ్రీ మల్లాదివారు హాస్యాన్ని వ్యంగ్యసమన్వితం చేశారు. మచ్చునకు కొన్నిపద్యాలు పరిశీలిద్దాం .
ఆనాటి ఆంగ్లేయుల ఉక్కు పాదాలక్రి౦ద నలుగుతూన్న  సామాన్య ప్రజాజీవితం చాల దుర్భరంగా ఉందని చెబుతూ వారి జీవితం కంటే జైలు జీవితమే మేలని  చమత్కరిస్తూ చెప్పిన పద్య౦ ఎంత హృద్యంగా ఉందో చూడండి .
ఉదయము వెచ్చని గంజియు
పదికొట్టంగానె ముద్ద వఱ్ఱని పులుసున్
అదె బాగున్నది జైలున
బ్రతుకే దుర్భరము బైట బాబో శంభో!
 సమాజంలో మనుషులు చవుకబారు సాహిత్యానికి, కళలకు అలవాటుపడి నిజమైన కళలకు కళాభిరుచికి తిలోదకాలు ఇస్తున్నారని ఆవేదనతో చెప్పిన ఈ పద్యం , హృద్యం, అనవద్యం . 
నీనాట్యపు ప్రోగ్రామే
దైనం బెట్టి౦పమందువా పురుషులకున్
కానీ రాదు కలెక్షను
సానినెవతెనైన తెమ్ము సరసకు శంభో!
సమాజంలో యోగ్యతకంటే కులానికే ఎక్కువ ప్రాముఖ్యాన్ని ఇస్తున్నారని ఈ కులాభిమానం ముందు దేవుడు కూడ తలవంచవలసిందే అని చమత్కరించిన ఈ పద్యాన్ని చూడండి . శివుడే సాక్షాత్తుగా వచ్చి ఎలక్షన్లలో నిలబడినా ఆయనకు కులం లేదు కాబట్టి ఒక్క ఓటు కూడ పుట్టదని చెప్పే ఈ పద్యం ఈ సమాజానికొక కనువిప్పు కావాలి .
కమ్మలకు కమ్మలున్ , మరి
కుమ్మర్లకు కుమ్మరులును , కూలికి కూలీల్
బమ్మలకు బమ్మలీయన్
బొమ్మకు నీ మొగముకోటు పుట్టునె శంభో !
 ఈ సమాజంలో  లోతుగా పాతుకుపోయిన వరకట్నదురాచారాన్ని చాల మృదువుగా విమర్శించిన ఈ పద్యం ఎంత బాగుందో  చూడండి.
గణపతికి పెండ్లి సేయవు
మని లేదా మాకుపంపు మగవాడు గదా
కనుముక్కుతీరులేకు
న్నను భువి కట్నంబులెదురు నడచును శంభో !
కొంతమంది ఛాందసవాదులు ఇతరభాషాపదాలను తమభాషలో కలుపుకోడానికి అభ్యంతరం చూపిస్తున్నారు .   ఒక విధంగా ఇది భాషకు ద్రోహం చెయ్యడమే . ఎ౦దుకంటే పెరుగుదల ఆరోగ్యహేతువు . భాష ఎంత పెరిగితే అది అంత గొప్పదౌతుంది. ఇంట్లో ఒక చిన్న పిల్ల ఉ౦దనుకు౦దా౦ . ఆమె ఎదుగుతూ పెరిగి పెద్దదైతే  మళ్ళా పరికిణీలు కుట్టి౦చాలి,  క్రొత్త బట్టలు కొనాలి,  దానికి చాల డబ్బు ఖర్చు చెయ్యాలి అని ఎవరైనా అనుకుంటారా ! ఎవరూ అనుకోరు . అంతేగాక ఎదుగుతున్నకొద్ది సంతోషిస్తారు. . భాషావిషయంలో కూడ ఇదే నియమం వర్తిస్తుంది . మన భాషలోకి అనేక ఇతరభాషాపదాలు నిరంతరం వచ్చి చేరుతూ ఉంటాయి . ఇది అనివార్యం . మనం తదనుగుణంగా వ్యాకరణగ్రంథాలు వ్రాసుకుంటూ పోవాలి . అంతే గాని భాష పెరుగుదలను అరికట్ట కూడదు. భాషను సంకుచితం చేసే ఛాందసవాదుల అభిప్రాయాన్ని  నిరసిస్తూ వారు చెప్పిన ఈ పద్యం చూడండి . 
పాపమని యన్యపదముల
దాపును మాపెదరు పండితమ్మన్యులు ము
న్నేపదములు చేరకయే
యీ పలుకీరీతి పరిణమించెనె శంభో !

ఇక ఆనాడు అడ్డు, అదుపు లేకుండా పెరిగిపోతున్న దుస్సాహిత్యాన్ని దుయ్యబడుచు కవి పలికిన మాటలు పరిశీలించండి . విషం ఒక వ్యక్తినే చంపుతుంది రెండోవాడు జాగ్రత్త పడొచ్చు . అలాగే కత్తి కూడ ఒక వ్యక్తినే చంపుతుంది . రెండో వ్యక్తి తప్పించుకోవచ్చు . కాని చెడ్డసాహిత్యం వల్ల వ్యాపించే భావజాలం సమస్త దేశాన్ని, రాజును ప్రజలను నాశనం చేస్తుంది. అందుకే --- ఏకం విషరసో హంతి శస్త్రేణైకశ్చ హన్యతే
సరాష్ట్రబంధుం  రాజానం హంత్యేకో  భావవిప్లవ:  అన్నారు మన పెద్దలు . 
అందువల్ల  కవి కాకపోయినా నష్టం లేదుగాని చెడ్డ కవి కాకూడదు . అది మరణంతో సమానం అని దండి అనే అలంకారశాస్త్రవేత్త అభిప్రాయ పడ్డారు  . ఏమన్నారో చూడండి .
నాsకవిత్వమధర్మాయ మృత్యవే దండనాయ చ
కుకవిత్వం పున: సాక్షాత్ మృతిమాహుర్మనీషిణ:
ఏమయ్యా ! నువ్వు కవి కానంతలో వచ్చే నష్టం లేదు . అది అపరాధమేమి కాదు నిన్నెవరు దండించరు. నిన్నెవరు చంపరు. కాని చెడ్డకవివి మాత్రం కాకు .   అది మరణంతో సమానం . కాబట్టి కవి కాక పోయినా పరవాలేదు గాని చెడ్డ కవి మాత్రం కాకూడదు . ఇక కవి ఆనాటి సమాజంలో పెరుగుతున్న చెడ్డ సాహిత్యానికి వేదన చెందుతూ చెప్పిన పద్యం పరికించండి .  
ఓశివ ! పూర్వం విషం త్రాగి ఈ పదునాలుగు లోకాల్ని రక్షి౦చావు. కాని నేడు నానాటికి పెరిగిపోతున్న  విషతుల్యమైన దుస్సాహిత్యాన్ని గమనించడం లేదు . నీకు మూడు కళ్ళున్నాయి  ఏమిటి లాభం అని వాపోయాడు కవి.      
గరళము గళమున దాలిచి
పరిరక్షణ సలిపినావు పదునాల్గు భువుల్
పెరిగెడి దుస్సాహిత్యము
నరయవు మూడుండె కన్నులవి యేల శివా !
ఇక ఆనాడు అర్థం లేని ఫ్యాషన్ల పేరుతొ జరుగుతున్న ఘోరాన్ని దాని ఫలితంగా ఏర్పడే సాంస్కృతిక పతనాన్ని  చక్కగా ఈ క్రింది పద్యంలో వర్ణించారు కవి . ఒకామె తన కుచసౌభాగ్య౦ కూలిపోతుందని పిల్లవాడికి పాలతిత్తితో సీసాపాలు పట్టి౦చిందట. అమ్మ పాలు త్రాగితే ప్రేమ , ఆప్యాయత అలవడతాయి . కాని వాడు త్రాగినవి పోతపాలు . వాడికి తల్లి దండ్రులపై ప్రేమ ఎలా కలుగుతుంది . అందువల్ల తండ్రి చస్తే కార్యక్రమాలు బయటవాడెవడితోనో కానిచ్చేశాడట.       
అబ్బా! గుబ్బలకెంతో
దెబ్బని యొక తల్లి పాలతిత్తిడె పుత్రుం
డబ్బ చనిపోవ కర్మల
నెబ్బేయని పరుని కొప్పగించెను శంభో!
ఇక  సమాజంలో కొంతమందికి ఒక విచిత్రమైన స్వభావం ఉంటు౦ది . అదేమిటంటే మనకు నష్టం కలిగినా పరవాలేదు గాని పొరుగువాడికి లాభం కలుగకూడదు .   పొరుగువాడి  ఇంట్లో దూడచచ్చి  పోతే  మన ఇంటిలో పాడి ఉన్నట్లే . తెలుగులో ఒక మోట సామెత ఉంది . అదే౦టంటే పొరుగువాడు నిప్పు అడుగుతాడని పొయిలో ఉచ్చ పోశాశాడట. ఇటువంటి కుసంస్కారాన్ని దుయ్యబడుతూ వారు రచించిన మరో పద్యం పరిశీలిద్దాం .
అడుగని వారుండరు మా
కిడుడంచు౦ జబ్బులనియొ యింకొకటనియో
చెడ విసిగితినని యొక్కతె
పడగొట్టెను పెరటి పొట్లపాదును శంభో !   
ఈ విధంగా మల్లాదివారి  శతకమంతా ఇటువంటి పద్యాలతో హాస్య, వ్యంగ్యమిళితమై నడుస్తు౦ది. వారు తమ రచనద్వారా  సమాజానికి ఒక సందేశాన్ని అందింఛి సమాజాభివృద్ధికి దోహదం చేసి కవిగా కృతకృత్యులయ్యారనడంలో   ఎటువంటి సందేహం లేదు . ఈ వ్యాసంలో కొన్ని పద్యాలు మాత్రమె పొందుపరచడం జరిగింది . పాఠకులు ఈ గ్రంథాన్ని ఆమూలాగ్రం చదివి ఆనందించాలని కోరుతున్నాను .     
><><>< 


Monday, October 3, 2016

Contribution of Andhra to Prashna Upanishad

Contribution of Andhra to Prasna Upanishad
                                              ( A Brief Study)

Dr. Chilakamarthi Durga Prasada Rao

PRASNA UPANISHAD :

This Upanishad belongs to Atharvaveda. It is called  Prasnopanishad because it consists of highly philosophical and intriguing questions.

1) What is the ultimate cause of the world?
2) What is the nature of the Supreme Being?
3) What are the nature and power of the sound Om?
4) What is the relation of the Supreme Being to the mundane world?
This Upanishad is more in prose form than in verse. Its commentaries include:-
Anandagiri's Bhashyatippani.
Upanishadbrahmendrayogi's Vivarana.
Bellamkonda Ramarayakavi's Vedantamukthavali.

Here is a sloka of Ramarayakavi from the Prasnopanishad.

स्थूलं जागरितं ह्यकारमयते विश्वं च वैश्वानरं
सूक्ष्मं स्वप्नमुपेति तैजसमथो हैरण्यगर्भात्मकम् |
मायां सुप्तिपदं च यं कलयते प्राज्ञं च योSपीश्वरं
प्राज्ञा यं न हि कम्पते भवति यत्सर्वात्मभूत: पुमान् ||

(The divine symbol 'AUM' has three attributes - 'A', 'U' and 'M'. The wakeful state is identified with 'A', the dreaming state, with 'U' and the deep sleep with 'M'. A fourth state, both different from and a remnant after the demolition of 'A', 'U' and 'M', is identified with Atman.)

TRANSLATIONS:

Atmanandayogi - Upanishattulu
Charla Ganapathi Sastry - Upinishat sudha
Pisapati Narayana Sastry - Andhradwadasopanishattulu
Pullela Sriramachandrudu - Prasnopanishad
(with pratipadartha and tatparya)
Nori Srinatha Venkata Somayajulu - Upanishaddarsanamu.
Kanuparthi Markandeyasastry - Srimad Andhropanishadjnanadeepamu.




Contribution of Andhra to Katha Upanishad

       Contribution of Andhra to Katha Upanishad
                                                                  ( A Brief Study)

Dr. Chilakamarthi Durga Prasada Rao

KATHA UPANISHAD :

Katopanishad is one of the oldest Upanishads belonging to the Taittiriya School of Yajurveda. The Upanishad elaborates the experiences of Nachiketa : his trip to the nether world, and his encounter with Yama who anointed the knowledge of Brahman on him. A special feature of the Upanishad is that most of its verses and ideas are found in the popular Bhagavad Gita verbatim. Many works were composed by many poets basing on this Upanishad.

The discussion about death, at length, is found in the Katha Upanishad. Nachiketa, cursed by his father Vajasaneya reached the abode of Yama. He was bestowed with three boons by Yama, and Nachiketa asked Yama to explain the nature of death as the third boon.
He asks:When a man dies , there is this doubt; some say that this Atman continues after death ; some say that it ceases to be . I would like to know the truth taught by you.. This is the third of my boons. Then, Yama to divert his attention,  told him that it was very difficult to understand even to gods. Since the truth regarding death is subtle, Yama asked Nachiketa to   choose some other boon instead. But Nachiketa insisted to explain that knowledge as it was very difficult to understand, and there was no better teacher than him to expound of it   and nothing else was   equal to that knowledge.  Yama again tried his best to divert the attention of the boy by granting a number of worldly pleasures such as long life, wealth and worldly comforts, but all his attempts were in vain. Ultimately Nachiketa's inquisitiveness and firm determination that ' No other boon this Nachiketa will ask made Yama   pleased   at heart and he explained the secret of death.


COMMENTATORS ON THE UPANISHAD :

We now turn from the original works to commentaries and translations.

Anandagiri's commentary on this Upanishad was published by Anandasrama Press.

Upanishadbrahmendra yogi wrote an exciting commentary, Arthaprakasika following in the lines of Sankaracharya and this was published in Adayar library.
Bellamkonda Ramarayakavi wrote Vedantamuktavali in which a gist of Kathopanishad was given also following in the lines of Sankara.
.
Here is a sloka of Ramaraya from the Kathopanishad.
तिष्ठन्तं त्वनवस्थितासु तनुषु स्वात्मानमेकं विभु:
यो देहं च महास्तमेति कुशलस्सोSयं न शोचत्यपि |
नो लभ्य: प्रवचोभिरेष पुरुषो नो मेधया न श्रुतै:
आत्मप्रार्थनया शमादिसहितं ज्ञानेन लभ्य: पुन:||

(Atman is that which, though resident of the body, is, unlike the body, indestructable, cannot be realized through didactic acts, is beyond the brain power and is self-created.)

TELUGU TRANSLATIONS OF THE UPANISHAD :

Pantula Lakshminarayanasastry who belongs to the 20th century wrote a commentary-cum-translation. His work is called Andhrakathopanishad. While
translating the Upanishad, he closely followed the story part of the original text and translated the whole commentary of Sankara adding some explanations here and there. The work is considered to be a monument among the translations of the Kathopanishad.

Kanuparthi MarkandeyaSastry authored Srimadandhropanishadjnanadeepam. He bore in mind the views of Sankara while translating the Kathopanishad.

Other translators include Charla Ganapathi Sastry (Upanishadsudha), Pisapati NarayanaSastry (Andhradwadasopanishattulu), V.SundararamaSarma, Nori Srinatha Venkata Somayajulu and MalayalaSwamy.